Αναδημοσίευση από την σελίδα Konstantinos Andrikopoulos στο Facebook!!!
Λοιπόν αυτό είναι το κουδούνι του σπιτιού και ευτυχώς η αδερφή μου δεν άλλαξε ποτέ το όνομα. Η κυρα- Μαρία έμενε στο σπίτι αυτό δεκαετίες. Σαν γιαγιά για τον πατέρα μου, το θείο και τη θεία και έχω μια υποψία ότι ήταν και η καλύτερη φίλη της γιαγιάς Ελένης παρότι έβριζαν η μία την άλλη όλη μέρα, όντας ακραία αθυρόστομες και οι δύο. Εγώ τη θυμάμαι γριά από το νηπιαγωγείο ακόμα ( circa 95). Σαν φοιτητής που ήμουν με χαρτζιλικωνε και άφηνε σοκολάτες για μένα.
Η κυρία Μαρία ήταν μικροκαμωμένη και ασθενική , ωστόσο με απαράμιλλο θάρρος και κατά πάσα πιθανότητα χωρίς πολιτική στράτευση προσπάθησε να πλησιάσει το 73 την κατάληψη του Πολυτεχνείου και να δώσει φαγητό στους εξεγερμένους. Οδηγήθηκε στην ασφάλεια όπου της έκαναν φάλαγγα , της έσπασαν τα μούτρα με μπουνιές και της έκαναν βασανιστήρια σεξουαλικής φύσεως. Την άφησαν στο δρόμο αιμόφυρτη το βράδυ.
Πέρα από την απαίσια κατάληξη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και την ηθελημένη διαγραφή της ιστορίας. Η πραγματική ιδιοπροσωπία του τόπου ήταν αυτή που κυρα- Μαρίες διαμόρφωσαν με τον αντιδικτατορικό αγώνα.